Geïnvesteerd kapitaal

Geïnvesteerd kapitaal is het geld dat tijdens zijn leven in een bedrijf wordt geïnvesteerd door aandeelhouders, obligatiehouders en geldschieters. Dit kunnen niet-contante activa zijn die door aandeelhouders zijn ingebracht, zoals de waarde van een gebouw dat door een aandeelhouder is ingebracht in ruil voor aandelen of de waarde van diensten die zijn verleend in ruil voor aandelen. Een bedrijf moet op zijn geïnvesteerde kapitaal een rendement behalen dat hoger is dan de kosten van dat kapitaal; anders vernietigt het bedrijf geleidelijk het kapitaal dat erin is geïnvesteerd. Zo wordt geïnvesteerd kapitaal beschouwd als een concept voor financiële analyse, in plaats van een boekhoudkundig concept.

Het bedrag aan geïnvesteerd kapitaal wordt niet op de balans van een bedrijf als een aparte post vermeld. In plaats daarvan moet het bedrag worden afgeleid uit andere informatie in de boekhouding van een bedrijf. De berekening voor geïnvesteerd vermogen onder de financieringsbenadering is:

+ Betaald bedrag voor uitgegeven aandelen

+ Bedrag betaald door obligatiehouders voor uitgegeven obligaties

+ Andere door kredietverstrekkers geleende middelen

+ Huurverplichtingen

- Cash en investeringen die niet nodig zijn om operaties te ondersteunen

= Geïnvesteerd vermogen

Ingehouden winsten (inkomsten gegenereerd door een bedrijf) worden niet meegerekend bij de berekening van het geïnvesteerd vermogen.

Een alternatieve manier om geïnvesteerd kapitaal te verkrijgen, wordt de operationele benadering genoemd. Volgens de operationele benadering is de berekening van het geïnvesteerde kapitaal als volgt:

+ Netto werkkapitaal nodig voor operaties

+ Vaste activa na aftrek van geaccumuleerde afschrijvingen

+ Andere activa die nodig zijn voor operaties

= Geïnvesteerd vermogen

Als een bedrijf bijvoorbeeld aandelen heeft verkocht voor $ 5.000.000, $ 2.000.000 aan obligaties heeft uitgegeven en $ 200.000 aan leaseverplichtingen heeft, is het geïnvesteerde kapitaal $ 7.200.000.

Het probleem met beide varianten van de formule is dat de bepaling van hoeveel contanten en andere activa nodig zijn om operaties te ondersteunen, een oordeel is, en dus kan variëren op basis van de perceptie van de persoon die de meting maakt. Gewoonlijk vereist een langdurige omzettingscyclus van contanten de aanwijzing van meer activa als noodzakelijk voor operaties.